Ya HakK!
Ben de Senin Gibi Olmak İstiyorum
Mutlu evliliğimiz, doğan dünyalar güzeli oğlumuzla daha da güzelleşmişti. Eşim ve ben, yeni doğan bebeğimizin üzerine titriyor onun iyi bir şeklide gelişmesi için elimizden geleni yapmaya çalışıyorduk. Ancak tam bu esnada şirkette görevimde terfi aldım ve artık eskisi gibi evimle ve çocuklarımla ilgilenememeye başladım. Hafta içi geç saatlere kadar çalışmayı bırakın hafta sonlarım bile tamamen doluydu. Her ay üç dört defa şehir dışına bir iki defa da ülke dışına çıkmam gerekiyordu. Bu süreç böyle bir iki sene devam etti. Ben dünyalar güzeli oğlumun gelişimini takip edemiyor, onu kollarımın arasına alıp doya doya sevemiyor ve gerektiği şekilde ona vakit ayıramıyordum.
Tam bu esnada bir ikileme düştüm. Çünkü şirkette bir terfi daha aldım, bu benim daha fazla meşgul olacağım ve evimle daha az ilgileneceğim anlamına geliyordu. Bir tarafta kariyerim ve iş hayatım öbür tarafta evim, eşim ve dünyalar tatlısı oğlum. Ne yazık ki ben işimi tercih ettim ve hayatımda ilk sırayı evime değil de işlerime verdim
Ben uzaklardayken çocuğum yürümeyi ve konuşmayı öğrenmiş. Ve biraz büyüyünce “Baba ben seni çok seviyorum, büyüyünce senin gibi olacağım.” demeye başladı. İşyerime sürekli telefon açıp “Baba ne zaman eve geleceksin, ne zaman birlikte olacağız?” diye soru sorardı. Ben de “Ne zaman geleceğimi bilmiyorum ama geldiğimde birlikte çok güzel vakit geçiririz.” deyip telefonu kapatır ve işin yoğunluğuna tekrar kendimi kaptırırdım. Eve geç vakitte gelirdim. Eve geldiğimde ise küçük yavrum çoktan uyumuş olurdu.
Yıllar böyle geçip gitti. Oğlum on yaşına geldi. Ona güzel bir bisiklet aldım. Bisiklet için “Teşekkürler babacığım.” dedi ve ekledi “Hadi birlikte gezelim.” Ben de tamamlamam gereken işlerimin olduğunu ve yalnız gezmesini söyledim. O ise “Ben seninle gezmek seninle birlikte olmak istiyorum.” dedi. Ben de yoğun olduğumu tekrar ettim ve onu yalnız bıraktım. Biricik yavrumu değil de işi tercih ettim. Oysaki hafta sonundaydık ve bu zamanı çocuğuma ayırmam gerekiyordu.
Yıllar böyle geçti. Bu ve buna benzer olaylar defalarca tekrarlandı. Oğlum önce ilkokul ve ortaokuldan sonra liseden ve nihayet üniversiteden mezun oldu. Bu durum da benim de söylemem gereken şeyler vardı; “Seninle gurur duyuyorum, evladım. Gel şöyle biraz oturup konuşalım.” dedim.
Oğlum başını salladı gülümseyerek ve şöyle dedi; “Baba, beni arkadaşlarım bekliyor sonra görüşürüz.”
Yıllar böyle geçti. Bu ve buna benzer birçok olayla karşılaştım. Şimdi ekmekli oldum. Artık bol bol vaktim vardı. Oğlum ise başka bir şehirde gayet iyi bir iş bulmuştu, orada yaşıyordu.
Bir gün ona telefon ettim; “Eğer sence de uygunsa, hafta sonu buraya gel de birlikte vakit geçirelim, hasret giderelim.” dedim.
“Sevinirim baba, bir bakayım müsait vakit bulabilirsem gelirim. Ama şu sıralar işlerim çok yoğun. Seninle görüşmeyi ben de çok istiyorum, baba.” dedi.
“Peki, ne zaman gelebilirsin oğlum?” dedim o da “Ne zaman olur bilmiyorum, baba. Bir iş görüşmem var, ona yetişmem gerek. Sonra ararım seni. Geldiğimde birlikte güzel vakit geçireceğimizden emin olabilirsin.” dedi.
O telefondan sonra, tam beş ay geçti ve ben hâlâ oğlumun müsait bir zaman bulmasını bekliyorum.
Ve şimdi şunu düşünüyorum. Evet, oğlum çocukluk hayalini gerçekleştirdi. Yani örnek aldığı babasına benzedi. Büyüyünce tıpkı babası gibi oldu. Babası ona ne kadar değer verip vakit ayırdıysa şimdi de o, babasına o kadar değer verip vakit ayırabiliyor. Babası onu öncelik sırasında hangi basamağa koyduysa, o da babasını o basamağa koyuyor. Kısacası, babası ne ektiyse onu biçiyor şimdi
Mutlu evliliğimiz, doğan dünyalar güzeli oğlumuzla daha da güzelleşmişti. Eşim ve ben, yeni doğan bebeğimizin üzerine titriyor onun iyi bir şeklide gelişmesi için elimizden geleni yapmaya çalışıyorduk. Ancak tam bu esnada şirkette görevimde terfi aldım ve artık eskisi gibi evimle ve çocuklarımla ilgilenememeye başladım. Hafta içi geç saatlere kadar çalışmayı bırakın hafta sonlarım bile tamamen doluydu. Her ay üç dört defa şehir dışına bir iki defa da ülke dışına çıkmam gerekiyordu. Bu süreç böyle bir iki sene devam etti. Ben dünyalar güzeli oğlumun gelişimini takip edemiyor, onu kollarımın arasına alıp doya doya sevemiyor ve gerektiği şekilde ona vakit ayıramıyordum.
Tam bu esnada bir ikileme düştüm. Çünkü şirkette bir terfi daha aldım, bu benim daha fazla meşgul olacağım ve evimle daha az ilgileneceğim anlamına geliyordu. Bir tarafta kariyerim ve iş hayatım öbür tarafta evim, eşim ve dünyalar tatlısı oğlum. Ne yazık ki ben işimi tercih ettim ve hayatımda ilk sırayı evime değil de işlerime verdim
Ben uzaklardayken çocuğum yürümeyi ve konuşmayı öğrenmiş. Ve biraz büyüyünce “Baba ben seni çok seviyorum, büyüyünce senin gibi olacağım.” demeye başladı. İşyerime sürekli telefon açıp “Baba ne zaman eve geleceksin, ne zaman birlikte olacağız?” diye soru sorardı. Ben de “Ne zaman geleceğimi bilmiyorum ama geldiğimde birlikte çok güzel vakit geçiririz.” deyip telefonu kapatır ve işin yoğunluğuna tekrar kendimi kaptırırdım. Eve geç vakitte gelirdim. Eve geldiğimde ise küçük yavrum çoktan uyumuş olurdu.
Yıllar böyle geçip gitti. Oğlum on yaşına geldi. Ona güzel bir bisiklet aldım. Bisiklet için “Teşekkürler babacığım.” dedi ve ekledi “Hadi birlikte gezelim.” Ben de tamamlamam gereken işlerimin olduğunu ve yalnız gezmesini söyledim. O ise “Ben seninle gezmek seninle birlikte olmak istiyorum.” dedi. Ben de yoğun olduğumu tekrar ettim ve onu yalnız bıraktım. Biricik yavrumu değil de işi tercih ettim. Oysaki hafta sonundaydık ve bu zamanı çocuğuma ayırmam gerekiyordu.
Yıllar böyle geçti. Bu ve buna benzer olaylar defalarca tekrarlandı. Oğlum önce ilkokul ve ortaokuldan sonra liseden ve nihayet üniversiteden mezun oldu. Bu durum da benim de söylemem gereken şeyler vardı; “Seninle gurur duyuyorum, evladım. Gel şöyle biraz oturup konuşalım.” dedim.
Oğlum başını salladı gülümseyerek ve şöyle dedi; “Baba, beni arkadaşlarım bekliyor sonra görüşürüz.”
Yıllar böyle geçti. Bu ve buna benzer birçok olayla karşılaştım. Şimdi ekmekli oldum. Artık bol bol vaktim vardı. Oğlum ise başka bir şehirde gayet iyi bir iş bulmuştu, orada yaşıyordu.
Bir gün ona telefon ettim; “Eğer sence de uygunsa, hafta sonu buraya gel de birlikte vakit geçirelim, hasret giderelim.” dedim.
“Sevinirim baba, bir bakayım müsait vakit bulabilirsem gelirim. Ama şu sıralar işlerim çok yoğun. Seninle görüşmeyi ben de çok istiyorum, baba.” dedi.
“Peki, ne zaman gelebilirsin oğlum?” dedim o da “Ne zaman olur bilmiyorum, baba. Bir iş görüşmem var, ona yetişmem gerek. Sonra ararım seni. Geldiğimde birlikte güzel vakit geçireceğimizden emin olabilirsin.” dedi.
O telefondan sonra, tam beş ay geçti ve ben hâlâ oğlumun müsait bir zaman bulmasını bekliyorum.
Ve şimdi şunu düşünüyorum. Evet, oğlum çocukluk hayalini gerçekleştirdi. Yani örnek aldığı babasına benzedi. Büyüyünce tıpkı babası gibi oldu. Babası ona ne kadar değer verip vakit ayırdıysa şimdi de o, babasına o kadar değer verip vakit ayırabiliyor. Babası onu öncelik sırasında hangi basamağa koyduysa, o da babasını o basamağa koyuyor. Kısacası, babası ne ektiyse onu biçiyor şimdi
