İlahi Adalet... 2

Bir gün Hz: Musa ibadetini bitirdikten sonra bir ağacın altına oturur. Hemen yakınnındaki çeşmeyi seyrederken atlı bir savaşçının çeşmeye geldiğini görür. Şavaşçı su içmek için eğildiğinde boynundaki altın kesesi ıslanmasın diye çıkarır çeşme başına bırakır. Suyunu içtikten sonra altın kesesini unutur ve yoluna devem eder. Hemen arkasından hoplaya zıplaya bir çocuk gelir. Tam su içeçekken altın keseyi fark eder ve hiç düşünmeden alır ve uzaklaşır. Çocuğun arkasından çok yaşlı bir ihtiyar inleyerek su içmeye gelir. Bu arada altın kesesini su başında unutan savaşçı keseyi almak için çeşmeye doğru yaklaşır. Fakat çeşme başında hiç bir şey bulamaz. Yanındaki yaşlı adamın boğazına sarılır ve altın kesesini vermesini ister. İhtiyar ne kadar ben almadım dese de savaşçıyı ikna edemez. İyice sinirlenen savaşçı kılıcını çeker ve yaşlı adamı oracıkta öldürür. Olan biteni gören Musa ''Ey Rabbim bu nasıl bir adalettir''der ben hiç bir şey bilmiyorum. Senin işine sual olmaz ama ben anlamadım der. Bu isyana benzer açıklıkta ki sözlere karşılık Rab şöyle seslenir. ''Ey Musa ben sana benim işlerimi anlayacak kadar akıl vermedim ki sen benim hakkımda yorum yapıyorsun. Ama kalbinin yatışması için gerçek şudur. Şavaşçi o küçük çocuğun babasının malının yağmalamıştı. Ölen ihtiyar ise gençliğinde çok güçlü bir adamdı ama bir hiç uğruna bir köylüyü öldürmüştü. O ihtiyari öldüren Savaşçı işte o köylünün oğludur'' Ey benim gafil kulum şimdi tövbe et çünkü benim adaletim işte bu kadar.